Το βρώμικο της Μαβίλη; Δίπλα είναι η αμερικανική πρεσβεία, δίπλα είναι το Μέγαρο και δίπλα είναι ένα πάρκο στο οποίο έχει πρωτοσκιρτήσει ερωτικά (sic) η μισή μαθητιώσα νεολαία της Αθήνας. Είναι σε αυτό το πάρκο που σε πείσμα των ερωτοτροπούντων νέων ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ήθελε να ανεγείρει τη νέα μητρόπολη της Αθήνας, προκειμένου οι προσευχές των πιστών να νικήσουν τα φιλιά των αμαρτωλών νέων ασχέτως αν τους "πήγαινε". Ε δίπλα και σχεδόν μέσα σε αυτό το πάρκο υπάρχει ένα bar-restaurant από αυτά που αγαπήθηκαν πολύ στις δεκαετίες της χαράς (‘90s-‘00s). Όπου καίτοι δίπλα υπάρχει άγαλμα του Ελευθερίου σύχναζε ο Ευάγγελος. Γενικά μαζεύει αστικά celebs. Εγώ σε μία και μόνη εμφάνιση πέτυχα τον Μάνο Ελευθερίου.

Χθες λοιπόν, Πέμπτη 30-6-2016, παρέα συναδέλφων που είθισται να εορτάζουμε την ύπαρξή μας, εμαζευτήκαμαν προκειμένου να τιμήσουμε τον ηγούμενο (καμία σχέση με τη προαναφερθείσα μητρόπολη) του σχήματος. Τον pater familias. Επτά εν τω συνόλω και δεν ήμασταν επί Θήβας.

Το μέρος είναι από τις γλυκύτερες αυλές που μπορείτε να βρείτε στο κέντρο της Αθήνας. Δεν βλέπει Ακρόπολη, είναι της μόδας να πίνεις υπερκοστολογημένο mojito και να κοιτάς τον καρπό της εξωτερικής πολιτικής του Περικλή, αγνοώντας τα πάντα για αυτόν αλλά ξέροντας τα πάντα για τη Νώαινα, η οποία εικάζω ότι είναι η γυναίκα του Νώε(;). Περιτριγυρίζεται -η αυλή- από δένδρα: ευκάλυπτοι, μπρούνοι, αγγελικές, καναδέζικο πλατάνι κτλ. Οι άνθρωποι του μαγαζιού φροντίζουν να απουσιάζει το αίσθημα εγκατάλειψης που υπάρχει σε άλλα πάρκα της Αθήνας: ποτίζουν έτσι ώστε να είναι δροσερά (αυτό εκτός από τους πελάτες αρέσει και στα κουνούπια) και φροντίζουν τα φυτά. Μεγάλες τέντες (οι οποίες μαζεύονται άμα τη δύση του ηλίου) συμπληρώνουν το αίσθημα της θερινής οικειότητας και σε βοηθά να χαλαρώσεις. Βοηθά και το ότι το μετρό είναι γύρω στα 80-100 μέτρα από το τραπέζι σου. Αν είσαι κένταυρος του οχήματος μάλλον θα βρεις να παρκάρεις καθώς έχει -κάποιες- θέσεις στάθμευσης δικές του.

Το service είναι υποδειγματικό καίτοι συμπτωσιακά υπέπεσε σε δυο-τρία "φάουλτ" που λέει κι ένας φίλος. Είχε τοποθετηθεί σπασμένο ποτήρι το οποίο αντικαταστάθηκε με έτερο σπασμένο ποτήρι. Ζητήθηκε μακαρονάδα με κοτόπουλο και ήρθε άλλη (με γαρίδες). Κατά τα λοιπά νομίζω ότι είναι το καλλίτερο service που έχω πετύχει ποτέ. Φιλική ευγένεια, ανθρωπιά και χαμόγελο. Επαγγελματισμός και επαγρύπνηση για τον πελάτη αλλά όχι ποτέ πάνω από το κεφάλι του.

Επήραμαν μεσάτα:
- Γιαπράκια με κιμά και γιαούρτι. ΟΚ. 9,00 €. Αντικειμενικά υπερκοστολογημένα.
- Καταΐφι τυριών. Πολύ καλό. Στα 8,50 €. Τιμολογιακά αλμυρό, γευστικά μια χαρά.
- Πλευρότους ψητά. Άριστα. Μου απουσιάζει η τιμή των (σ. σ. ήταν επαγγελματικό δείπνο που ένας πλήρωσε κι έτσι δεν είχα πρόσβαση στον αναλυτικό λογαριασμό).
- Αρμυρίκια. Θα διερωτηθεί κανείς: «χόρτα είναι, πόσο καλά να είναι;» Άριστα θα πω. Αν δεν τα πάρεις δεν καταλαβαίνεις τι χάνεις. Νομίζω 6,50 €.
- Ταμπουλέ. Πολύ ωραίο και δροσερά μαϊντανάτο. 6,50 €.

Επήραμαν μερίδας:
- Εγώ μπιφτέκια με πιπεράτη σάλτσα συνοδευόμενα από τηγανιτές πατάτες και ψητά λαχανικά. Εδώ με στεναχώρησε λιγάκι. Το μπιφτέκι δεν ήταν κρουστό, ήταν άνευρο γευστικά, σαν βραστό (δεν ήταν βέβαια βραστό). Οι πατάτες ήταν μεν εκείνη την ώρα τηγανισμένες αλλά ήταν από αυτές τις διπλοτηγανισμένες (δηλ. τις μισοτηγανίζω, τις έχω στην άκρη και όταν εμφανιστεί ο πελάτης της πετώ ίσα που να ζεσταθούν) με αποτέλεσμα να έχουν μια αίσθηση λαδίλας (όχι λάδι). Τα λαχανικά ήταν ε-ξαι-ρε-τικά. Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι στο Λύχνιον (πρώην Κωστής) το μπιφτέκι είναι απίστευτα καλλίτερο. 15 €. Not VfM.
- Εδοκίμασα και από το μοσχαράκι Νάξου με σαλτσούλα, τυράκι και μελιτζάνα γλυκυτάτης συναδέλφου. Ήταν καλό και σπιτικού προφίλ. Μου απουσιάζει το κόστος του, νομίζω γύρω στα 16 €.
- Καλαμάρι ψητό με φάβα (άτιμο, δηλ. δεν έχω τιμή) εφάνη καλό,
- Μακαρονάδα με κοτόπουλο, η μπερδεμένη που ήρθε λίγο πιο μετά (και αυτή άτιμη),
- Μπιφτέκια γαλοπούλας (13 €)
- Στήθος κοτόπουλο φιλέτο ψητό (13 €) και
- Μοσχαρίσια φιλετάκια σχάρας (18 €).

Φάγαμε και γλυκά ήπιαμε και καφέδες. Αμέ…
Brownies με παγωτό Χ 2, μηλόπιτα, ένα παγωτό, τρεις εσπρέσσο, ένας ελληνικός.

Ήπιαμε δε, δις, ροζέ βιολογικό Αγιωργίτικο Ζαχαριά. Δεν ήταν κακό. Συνοδευτικό γενικής αποδοχής. Στα 19 € ήταν καλό VfM για ένα τέτοιο μέρος. Είχε φρεσκάδα και οξύτητα. Δεν είχε ιδιαίτερη προσωπικότητα αλλά ήταν ένα εύκολο κρασί που έδενε τα διαφορετικά πιάτα που είχαμε παραγγείλει (από μοσχάρι κοκκινιστό μέχρι ψητό καλαμάρι). Θα μου άρεσε πολύ με μια τυρένια σαλάτα ή κι ένα ψάρι πλακί. Εκαταναλώθη κι ένα ποτήρι ζύθου Fix στα 4,50 €.

Εν τω συνόλω 250 € στρογγυλό καθώς μας ήρθε και κουβεράκι ένα 10άρικο (ωραία φρεσκοψημένα ψωμάκια με ελιά και τραγανά σουσαμένια κουλουράκια με 6 συνολικά ντιπ 3 πιπεριάς, 3 πράσινης ελιάς).
Πες 200 όξω κρασά, καφέδες κτλ. 200 / 7 = 28. Πες ότι παραφάγαμε βάλε 25 ευρώ το κεφάλι. Σε κάθε περίπτωση είναι 20-25 το κεφάλι. Όχι παρακάτω.

Αξίζει; Ναι θα πω.

Ευγένεια (εμμένω: το καλλίτερο service ever), άριστο περιβάλλον, μια χαρά φαγητό που δεν πειραματίζεται, ξέρει τι είναι: οικείες, σωστές γεύσεις. Ίσως λίγο δειλές και λίγο πιο τσιμπημένες από ότι θα έπρεπε οικονομικά δεδομένων των καιρών. Αλλά αγαπητέ μου είσαι μέσα στο κέντρο της Αθήνας σε ένα περιβάλλον που δεν έχεις οπτική επαφή με αυτοκίνητα και περιτριγυρίζεσαι από πράσινο. Ε, το πληρώνεις.

Αγαπησιάρικες λεπτομέρειες: λεμονάκι με τούλι, σαμπανιέρα για το κρασί, αέναο ξαναγέμισμα ποτηριών ύδατος άνευ υπόδειξης.

Ιδανική περίσταση: ρομαντικό βραδάκι με κρασί και σαλάτα, light business lunch, "καλή" έξοδος

Tip: στο κάτω επίπεδο έχει συμπαθέστατο μπαράκι

Η απογοήτευση της ημέρας: η πρόκριση της Πορτογαλίας.