ΡΑΜΟΝΑ

Για τη Ραμονα ειχα διαβασει τις τοσες καλες κριτικες και ειχε μπει στη λιστα για επισκεψη. Ειχα στειλει ομως τον αδερφο μου να τη δοκιμασει και ειχα ακουσει επισης τα καλυτερα!

Οποτε μια καθημερινη βραδυ ηρθε η ωρα της επισκεψης. Πηγαμε 6 ατομα κατοπιν κρατησης η οποια τελικα δεν ηταν απαραιτητη.
Να ξεκινησω λεγοντας οτι ειναι απαραιτητο το gps για την επισκεψη σας, εγω ταλαιπωρηθηκα αρκετα γυρνωντας στα στενα της καλλιθεας.

Ο χωρος ειναι οπως ακριβως εχει περιγραφει ενα υπογειο ταβερνακι με βαρελια γυρω γυρω. Ομορφος, εκπεμπει μια ζεστασια, οτι πρεπει για τετοια εποχη, δε σας κουραζω με περαιτερω περιγραφη.

Η εξυπηρετηση απο την ευγενεστατη κυρια αψογη, "σπιτικη", κερασμα τελειο ραβανι με παγωτο στο τελος, νερακι σε κανατουλα που ανανεωθηκε οποτε χρειαστηκε, ψωμακι ψημενο γενικα ολα οπως αρμοζει στο χωρο!

Πηραμε πολλα πραγματακια ειμαστε φαγανοι τα εχουμε ξαναπει αυτα!
1 χωριατικη (ικανοποιητικη για την εποχη )
1 κολοκυθοκεφτεδες (νοστιμοι)
1 φετα με μελι (το αγαπω αυτο το πιατο, τα εχουμε ξαναπει, σε καλη εκδοχη)
1 τζατζικι(ελαφρυ συμπαθητικο)
3 πατατες τηγανιτες("σπιτικες" χρυσαφενιες)
1 λαχανοντολμαδες (νοστιμουτσικοι δεν τρελαθηκα)

Απο κυριως 2μπιφτεκια γεμιστα (νοστιμα και ζουμερα)
3 μπριζολες χοιρινες (τεραστιες ζουμερες φοβερες)
1 μοσχαρι κοκκινιστο με μακαρονια (δε το δοκιμασα πηρε καλες κριτικες)

Ηπιαμε 1 αναψυκτικο, μισο κιλο κρασι και πολυ νερακι.
Ισως να ξεχνω και κατι παντως ευχαριστηθηκαμε αρκετα φαγαμε πολυ, περασαμε ωραια σε ενα αυθεντικο κουτουκακι και δωσαμε περιπου 15 ευρω το ατομο. Ακριβως τις τιμες δεν της ειδα για αλλη μια φορα καθυστερησα και εδωσα το "ελευθερο"να παρουν οτι ηθελαν. Παντως το συνολικο ποσον ειναι πολυ καλο.
Το μονο που δε μου αρεσε ηταν το κρασι.

Εν ολιγοις το μαγαζι μου αρεσε δε ξερω αν θα ξαπαω γιατι υπαρχουν πολλα αντιστοιχα στη γειτονια μου, αν ομως βρεθω εκει γυρω δε θα πω οχι.
Το παρκιγκ δε με δυσκολεψε καθολου.

Στη ζωή μας έχουμε επισκεφτεί πολλά και θα επισκεφτούμε άλλα τόσα εστιατόρια. Σε κάποια από αυτά θα κολλήσουμε και θα ξαναπάμε, σε άλλα θα ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας και σε άλλα παρόλο που περάσαμε καλά, ίσως δεν επιδιώξουμε να ξαναπάμε εκτός κι αν προκύψει στο ξεκάρφωτο κάποια ευκαιρία.

Το ίδιο συνέβη και με το Ραμόνα το οποίο είχα επισκεφτεί ένα βραδάκι πριν από 2 περίπου χρόνια. Οι εντυπώσεις μου, όπως και η τότε κριτική μου ήταν ανάμικτες. Παρ όλα αυτά, ήταν ένα κουτουκάκι το οποίο θα ήθελα να ξαναεπισκεφτώ.
Έτσι, ένα μεσημέρι καθημερινής, όταν μετά τη δουλειά μου προτάθηκε να το επισκεφτούμε, πραγματικά χάρηκα.

Το να το ανακαλύψεις μέσα στα δαιδαλώδη στενά της Καλλιθέας έχει κι αυτό την μαγεία του. Η Καλλιθέα δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε στους κεντρικούς της δρόμους. Έχει και γειτονιές που κρατάνε (με νύχια και με δόντια…) την γοητεία τους. Αναπόσπαστο κομμάτι μιας τέτοιας γειτονιάς είναι και το Ραμόνα που έχει θρονιαστεί εκεί για πολλά χρόνια τώρα. Μάλιστα, είναι ανοιχτό όλες τις ημέρες από τη 1 το μεσημέρι.

Όταν φτάνεις μπροστά στην πόρτα του, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ημιυπόγειο χώρο και μάλιστα χωρίς παράθυρα. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει όταν περάσεις το χαμηλό πορτόνι τους. Μερικά σκαλοπατάκια και θα βρεθείς σε ένα χώρο που αποπνέει «παλιά Αθήνα», ότι κι αν σημαίνει για τον καθένα μας αυτό.
Η διακόσμηση, όπως την θυμόμουνα. Ξύλινα τραπεζάκια, σε ικανοποιητική απόσταση μεταξύ τους ώστε να μην ενοχλούμε και μας ενοχλούνε οι διπλανοί μας. Παλιές εικόνες και φωτογραφίες, τσαρουχάκια και πλαστικά τσαμπιά από σταφύλι.

Με το που μπαίνεις, το μάτι σου καρφώνεται στα μεγάλα ξύλινα βαρέλια που βρίσκονται υπερυψωμένα στο βάθος της αίθουσας ενώ από κάτω τους υπάρχουν επίσης τραπέζια που θα φιλοξενήσουν τους επισκέπτες τους.
Επειδή ήταν νωρίς ήταν πολύ ήσυχα. Καμία σχέση με το βράδυ της πρώτης μου επίσκεψης. Η ατμόσφαιρα πολύ πιο καθαρή κι από τσιγάρο κι από φωνές. Άκουγες με την ησυχία σου τη μουσική. Ρεπερτόριο από παλιά, λαϊκά κομμάτια. Δε μπορώ να φανταστώ μουσική που θα του πήγαινε περισσότερο. Εδώ θα έρθω και θα διορθώσω το 2 που είχα βάλει στην προηγούμενη κριτική μου και θα το κάνω ένα 3αράκι. Φυσικά, για το είδος του μαγαζιού, και το 4ράκι δεν θα ήταν κάτι που δε θα μπορούσε να δοθεί.

Από προσωπικό είδαμε δύο άτομα. Μία κυρία που μας καλωσόρισε και μας βόλεψε στο τραπέζι μας και στη συνέχεια έναν νεαρό που ανέλαβε εξ ολοκλήρου της υπόλοιπη εξυπηρέτησή μας. Μικρός σε ηλικία, με όλη τη φρεσκάδα και την ενέργεια που τα χρόνια του χάριζαν απλόχερα. Σε αυτό όμως, ερχότανε και «κλείδωνε» μία συμπεριφορά με πηγαία ευγένεια και χαμόγελο. Έχω δει πολλή πιτσιρικαρία σε καφέ και εστιατόρια, που η εμφάνισή τους έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την έννοια της εξυπηρέτησης και ευγένειας. Αυτός ο νεαρός ήταν μόνιμα μέσα στο χαμόγελο και μπράβο του!! Το 4ράκι μέσα από την καρδιά μου λοιπόν!

Το στυλ της παραγγελίας δεν έχει αλλάξει. Σου δίνουν ένα μολύβι και μια λίστα με τις επιλογές σου και σημειώνεις ο ίδιος τι επιθυμείς να δοκιμάσεις. Υπάρχει κι ένα τετραδιάκι με το μενού τους, στο οποίο μπορείς να δεις και τις τιμές τους.
Ήμασταν 4 άτομα. Τα άλλα τρία άτομα της παρέας επέλεξαν μοσχαρίσια μπριζόλα. Εμένα το μάτι μου καρφώθηκε στο συκώτι τους. Όλα στη σχάρα.

Το συκώτι το λατρεύω αλλά για αρκετά μεγάλο διάστημα το είχα αποκλείσει από τις επιλογές μου. Κάτι από τα παλιότερα προβλήματα με τις τρελές αγελάδες (αλήθεια, έμαθε κανείς τι απέγιναν αυτές?), κάτι που συχνά-πυκνά μου το έφερναν υπερβολικά ψημένο και στεγνό, είχα καιρό να το γευτώ. Όμως κάτι μου έκανε κλικ ότι αυτό θα είναι αξιοπρεπέστατο. Και επαληθεύτηκα. Μου σερβιρίστηκαν 2 κομμάτια συκώτι, σωστότατα ψημένα (και χωρίς να με έχουν ρωτήσει από πιο πριν για το πώς τα θα το ήθελα). Ήταν ζουμερά και σωστά αλατισμένα.

Οι πατατούλες στο πλάι, είχαν μόλις βγει από το τηγάνι και ήταν σπιτικές με κάθε σημασία της λέξης. Ακόμα και το χρώμα τους επιβεβαίωναν ότι το λάδι δεν μέτραγε ήδη κανένα μήνα τηγανίσματος, όπως συμβαίνει αλλού. Με το που τις είδαμε, παραγγείλαμε και μια μερίδα έξτρα. Ήταν άπαιχτες! Αν θυμάμαι καλά, το συκώτι κόστισε γύρω στα 6,5 ευρώ.

Οι μοσχαρίσιες μπριζόλες ήταν τεράστιες. Κάλυπταν όλο το πιάτο. Επίσης με πατατούλες. Εγώ δεν δοκίμασα από αυτές αλλά αν κρίνω από τα σχόλια των υπολοίπων, ήταν επίσης άκρως πετυχημένες. Νομίζω γύρω στα 9-9,5 ευρώ.

Τα κυρίως μας συνοδέψαμε τυρί φέτα, ένα χαλούμι στη σχάρα (που ήταν καταπληκτικό) και μία σαλάτα ρόκα. Η σαλάτα ήρθε σε ένα πιάτο που θύμιζε λευκή μπανιέρα. Λίγο πιο μοντέρνο από ότι ο χώρος «σηκώνει» αλλά αυτό είναι απλό πταισματάκι που το θεωρήσαμε και χαριτωμένο. Η ρόκα ήταν ψιλοκομμένη και αναμεμειγμένη με μαρούλι. Έτσι κι αλλιώς, ένα πιάτο σαλάτας με σκέτη ρόκα θα ήταν υπερβολή. Είναι αρκετά «πιπεράτη» στη γεύση της και θέλει και κάποιο άλλο λαχανικό για να την ισορροπεί.

Επίσης στη ρόκα υπήρχε ψιλοκομμένη ώριμη ντομάτα και ξηρό κρεμμυδάκι. Από πάνω είχαν ρίξει τυράκι. Δόξα το Θεώ δεν ήταν παρμεζάνα. Δεν θα πήγαινε στο στυλ του μαγαζιού και θα με χάλαγε. Αντί παρμεζάνας είχαν επιλέξει ένα άλλο ελληνικό, κίτρινο, αλμυρό τυράκι που έδενε άψογα με το υπόλοιπο σύνολο.
Πραγματικά δεν δοκιμάσαμε κάτι που να μη μας άρεσε. Η απόδειξη, όπως και τη πρώτη φορά, ήρθε κανονικά.

Στο τέλος μας κέρασαν ραβανί με παγωτό μπανάνα και σιρόπι σοκολάτας. Κι όχι σε ένα πιάτο στο κέντρο για όλους, αλλά ο καθένας είχε μπροστά του την μερίδα του. Το καλύτερο κλείσιμο για ένα τόσο πετυχημένο τραπέζι.

Φύγαμε με την καλύτερη διάθεση κι αυτό το θεωρώ εξαιρετικό. Από αυτό καταλαβαίνεις το πόσο καλά έχεις περάσει κάπου σαν σύνολο εμπειρίας.
Αυτή τη φορά, ελπίζω να μην μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι την επόμενη επίσκεψή μου!

μεσα απο την αναζητηση του ask4food βρηκα ενα αυθεντικο κουτουκι, ενα κουτουκι που με γυρισε 40 χρονια πισω, συγχαρητηρια στα μελη για την αντικειμενικη αξιολογηση τους & περισσοτερο στους ιδιοκτητες της ραμονας που κρατανε ακομα ζωντανη την παλια καλη αθηνα.

μεσημερι σαββατου κατεβηκαμε τα 5 σκαλακια, τα σκαλακια που χωριζουν το σημερα απο το χτες, εκπληξη πρωτη ο χωρος & η σιγανη μουσικη βαθμος 4/4, αμεσως μια καλοσυνατη κυρια μας υποδεχθηκε & διακριτικα & γρηγορα μας εξυπηρετησε για οσες ωρες κατσαμε, περιπου 3 δεν μας εκανε καρδια να φυγουμε, βαθμος 4/4.

φαγητο μεριδες μεγαλες προσεγμενες & μετα την πρωτη μπουκια μας ερωτησαν αν μας αρεσουν & αν θελουμε να μας ψησουν περισσοτερο τα κρεατα, φιλετακια χοιρινο 3 μεγαλα κομματια καλοψημενα & ζουμερα, συκωτι απαιχτο ζουμερο & αφρατο 2 πολυ μεγαλα κομματια, συν 2 μεριδες πολυ μεγαλες κοτοπουλο, θα μπορουσε να φανε 5 ατομα απο αυτες τις 4 μεριδες, αριστα, ορεκτικα, πραγματικοι σπιτικοι λαχανοντολμαδες, φοβερο παστρουμαλι, ενα ταλαγανι ολα τα λεφτα, πατατες τηγανιτες σπιτικες, να μην σταματας να τρως, μια ντοματοσαλατα αρκετα μεγαλη, κρασι ροζε ηπιο & αρωματικο

& στο τελος γλυκο με παγωτο βαθμος 4/4 & για ολα αυτα πληρωσαμε 71 ευρω βαθμος 3/4... σιγουρα οχι μονο θα ξαναπαω, αλλα & θα ξαναπαω & το καλο που εχει ειναι οτι μπορω να κανω & παραγγελια για το σπιτι μου.

Δυστυχώς με τη Ραμόνα επιβεβαίωσα τον εξής κανόνα:
Οι καλές κριτικές μπορούν τόσο να διαφημίσουν όσο και να βλάψουν ένα μαγαζί.
Έχοντας κάνει όρεξη, λοιπόν, για κάτι ξεχωριστό και μοναδικό είχα βάλει από καιρό στο μάτι τη Ραμόνα. Είναι άλλωστε σε μια περιοχή που κινούμαστε αρκετά συχνά λόγω οικογενειακών σχέσεων, οπότε με την πρώτη ευκαιρία που δόθηκε κανόνισα εντελώς απρογραμμάτιστα να πάμε μεσημεράκι Δευτέρας αμέσως μετά τη δουλειά να τη δοκιμάσουμε.

Εκ πρώτης όψεως απογοητεύτηκα αφού αρχικά μόνο και μόνο η εξωτερική εμφάνιση της πρόσοψης σε γεμίζει αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις φυγής! Το μαγαζί εντελώς άδειο και παρόλ' αυτά ένοιωθα λιγάκι κλειστοφοβικά καθώς είναι ημιυπόγειο με διακοσμητικά (φαντάζομαι) βαρέλια γύρω-γύρω στο βάθος του μαγαζιού και κάτω από αυτά μια ακόμα σειρά τραπεζάκια στα οποία ακόμα και να κάτσω φοβόμουν υπό τον φόβο των κρασοβάρελων. Βέβαια υπό διαφορετικές συνθήκες (χειμωνιάτικο βραδάκι που αποζητάς απόμερα ζεστά κουτούκια) δεν αποκλείω να είχα σχηματίσει διαφορετική άποψη.

Όσον αφορά την εξυπηρέτηση μέτρια πράγματα. Ο νεαρός που σέρβιρε ναι μεν ευγενικός αλλά τον ψάχναμε κρυμμένο πίσω από τον ενδιάμεσο τοίχο αν τυχόν θέλαμε κάτι. Ωραίος γραφικός κατάλογος να περιπλανηθείς και αντίστοιχο τεφτέρι ώστε να δημιουργήσεις μόνος σου την παραγγελία σου. Στα θετικά το χορταστικότατο και δροσερότατο ραβανί με παγωτό που μας κεράσανε στο τέλος.

Τρεις ενήλικες και δύο πιτσιρίκες (ίσα που τσιμπήσανε τα καμάρια μας) πήραμε κρεμμυδοκροκέτες (onion rings στα ελληνικά δηλαδή-παντελώς αδιάφορα), ταλαγάνι (αρκετά νόστιμο), φλογέρες με μελιτζάνα, τυρί και μπέικον (δυναμίτης! με το μπέικον να κάνει τη διαφορά και να το απογειώνει), σεφταλιές (πολύ καλές), γλυκάδια (αναλόγα με τα γούστα του καθενός-εμένα τα δύο από τα τρία που δοκίμασα με ξετρέλαναν, το τρίτο ήταν λίγο παραπάνω καμμένο, οι γυναίκες της παρέας έδειξαν να μην τα προτιμάνε-λιγώθηκαν... ), παϊδάκια κοτόπουλο (συνηθισμένο πιάτο χωρίς να υστερεί) και μισό κιλό πολύ ωραίο για τα γούστα μου λευκό χύμα κρασί. Ίσως για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα να πρέπει να δώσω ευκαιρία και σε άλλα πιάτα.

Ομολογώ αμφιταλαντεύτικα αρκετά αν έπρεπε να βάλω 2 ή 3. Τελικά είπα να του χαριστώ, διατηρώντας επιφύλαξη για μελλοντική επίσκεψη.

Το πιο ευχάριστο απ' όλα ήταν ο λογαριασμός. 35 ευρώ και κάτι ψιλά και φύγαμε χορτάτοι ίσως και σκασμένοι. Αν πάω ξανά πάντως θα είναι ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ...