Το Ελλαδικόν το επισκέπτομαι αρκετά τον τελευταίο καιρό, όταν θέλω να τσιμπήσω κάτι μετά την δουλειά. Είναι ένα ψητοπωλείο που δεν προσφέρει μόνο σουβλάκι αλλά ειδικεύεται σε παντός είδους κρεατικά, αρκετά από τα οποία παρουσιάζονται από τους σερβιτόρους ως πιάτα ημέρας.

Βρίσκεται σε ένα στενάκι πίσω απ' το Πασαλιμάνι, που δεν πιάνει το μάτι σου εύκολα. Αλλά εκεί γύρω έχουν ανοίξει πολλοί χώροι εστίασης, οπότε, η πιθανότητα να πέσεις πάνω του είναι μεγάλη. Εμείς το μαθαμε από φίλο Πειραιώτη που μένει εκεί κοντά. Για πολύ καιρό μας μιλούσε για την βουβαλίσια μπριζόλα και το άπαιχτο συκώτι του. Κι έτσι η απόφαση να πάμε κάποια στιγμή πάρθηκε αναπόφευκτα.

Στις πρώτες επισκέψεις μείναμε σε κλασικές επιλογές: πίτες, συνήθως με μπιφτέκι ή χοιρινό καλαμάκι. Αυτές με το μπιφτέκι είναι πολύ καλές. Κάποια στιγμή πήραμε και μία φέτα μελένια, η οποία είναι φέτα σε τραγανή κρούστα με μέλι. Πάρα πολύ ωραία, την προτείνω! Από σαλάτες έχω δοκιμάσει αυτή με το ανθότυρο και την ρόκα, οκ.

Στην τελευταία μας επίσκεψη, πριν 2 εβδομάδες πήραμε επιτέλους και την βουβαλίσια και την αποθεώσαμε, όπως ο φίλος, αφού πρώτα την απολαύσαμε ως την τελευταια μπουκιά! Ζουμερή, μαλακή, νοστιμότατη! Αρκεί και για δύο άτομα, αν δεν πεινάνε ως λύκοι. Αλλά και στην περίπτωση που πεινάνε ως λύκοι εννοείται ότι και πάλι προτείνεται, επί 2. Συνοδεύεται από πολλές τηγανιτές πατάτες και χρεώνεται 14 ευρώ.

Εν ολίγοις, θα φας καλά στο Ελλαδικόν. Και θα έχεις ευκαιρία να δοκιμάσεις περισσότερα κρεατικά και ορεκτικά από ένα συνηθισμένο ψητοπωλείο.

Ο χωρος τώρα, είναι μικρός, στημένος στο στιλ της νεοταβέρνας με λευκά, ξύλινα τραπεζοκαθίσματα και μια σχεδόν ανοιχτή κουζίνα, όπως στα ψητοπωλεία. Πολλές παραγγελίες φεύγουν και απευθείας για έξω, ενώ υπάρχουν πελάτες που περιμένουν για take away. Μέσα, μετά βίας χωράνε 5-6 τραπέζια, έξω, πάνω στον πεζόδρομο, υπάρχουν λίγο περισσότερα.

Ένα χαρακτηριστικό του χώρου είναι η μουσική του, σε αρκετά δυνατή ένταση, τόσο, που μπαίνοντας μέσα, αιφνιδιάζεσαι κάπως. Ευτυχώς όμως δεν πρόκειται για φτηνό μπουζουκο-λαϊκό ρεπερτόριο. Σε τέτοια περίπτωση, μετά τον πρώτο πονοκέφαλο, δεν θα ξαναπατούσα. Μιλάμε για παλιά λαϊκά: Μπιθικώτση, Μοσχολιού, Ζαμπέτα, Διονυσίου... Τραγούδια παλιά και αγαπημένα που δεν ακούς συχνά ούτε σε ρεμπετάδικα. Πάω εκεί και σιγοτραγουδώ...

Το μεγάλο αγκάθι, δυστυχώς είναι η εξυπηρέτηση και θα καταλάβετε γιατί αφαιρώ δύο ντοματούλες. Όχι ότι υπάρχουν καθυστερήσεις, αγένεια ή αδιαφορία. Υπάρχει όμως μία σερβιτόρα που είναι ο ορισμός της αντιπαθητικής και ξινισμένης. Έχει ένα ύφος εντελώς προσποιητά ευγενικό κι ένα βεβιασμένο χαμόγελο το οποίο διαγράφεται απ΄το πρόσωπό της με το που γυρίσει το κεφάλι. Στην παραγγελία είναι κοφτή, συχνά απαντάει με ειρωνεία, ενώ κάθε φορά ρωτάει αναλυτικά τι άλλο θα πάρεις (από σαλάτες, ορεκτικά, ποτά) με αυτή την απαίτηση που σου δημιουργεί τύψεις που πήγες για ένα ρημαδοσουβλάκι στα γρήγορα και μόνο γι' αυτό! Ας μην αναφέρω ότι πάντα μα πάντα με το που καθίσεις θα φέρει το εμφιαλωμένο νερό και αν της το γυρίσεις πίσω, θα το πάρει με μια άνευ προηγουμένου δυσφορία - απαξίωση. Οκ, είναι ίσως πολιτική του καταστήματος, αλλά κι ο πελάτης γιατί να το πληρώσει;

Τέλος πάντων, δεν θέλω να αναφέρω τα χαρακτηριστικά της, για να μην στοχοποιήσω κάποιον απ' το προσωπικό. Όσοι έχετε πάει ή θα πάτε, θα καταλάβετε. Και θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δύο αλλοι σερβιτόροι, νέα παιδιά (ένα αγόρι και μια κοπέλα) που έχουμε πετύχει, είναι πολύ πιο φιλικοί και αυθεντικοί. Αλλά αυτή η συγκεκριμένη, τελευταία έχει γίνει αιτία να το σκεφτόμαστε δύο φορές πριν μπούμε.

Ευτυχώς ή δυστυχώς θέματα ευγένειας και σωστής συμπεριφοράς προς τον πελάτη βαραίνουν το ίδιο όπως το καλό φαγητό.

Εν ολίγοις, απ' όσο έχω δοκιμάσει το Ελλαδικόν, το εγκρίνω ως ένα αξιοπρεπέστατο ψητοπωλείο, όπου, εκτός από τα σουβλάκια, θα φας και ωραία βουβαλίσια και μοσχαρίσια μπριζόλα, κοντοσούβλι, παϊδάκια και θα συνοδέυσεις με ενδιαφέροντα ορεκτικά.

Από τιμές, αν δεν μείνεις στα σουβλάκια, υπολόγισε γύρω στα 15 ευρώ το άτομο για ένα απλό γεύμα που θα περιλαμβάνει σαλάτα, κάποιο ορεκτικό και ένα πιάτο με κρέας.