PEPPERS

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς σκέφτονται και πώς λειτουργούν οι υπεύθυνοι ενός εστιατορίου σε σχέση με την εξυπηρέτηση των πελατών...
Και για να το εξηγήσω: Μέσα σε λίγες μέρες, στο πλαίσιο μιας συνεργασίας με έναν φίλο που κατοικεί στην περιοχή, βρέθηκα για δεύτερη φορά για φαγητό στη Νέα Ερυθραία. Έχοντας αποκομίσει πολύ μέτριες εντυπώσεις από το γειτονικό "Καλαμάκι Ερυθραία", αυτή τη φορά, Τρίτη βράδυ, ο φίλος μου μετά την ολοκλήρωση της δουλειάς πρότεινε να πάμε στο "PEPPERS".

Δεν σας κρύβω ότι είχα διαβάσει πολλές καλές κριτικές από αξιόλογους χρήστες του ask4food, όμως οι επιφυλάξεις που διατύπωσαν ο Marios Challes, η Ucook και ο Esthete με είχαν προβληματίσει και, μετά την επίσκεψή μου στο "PEPPERS", τείνω να συμφωνήσω μαζί τους...

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε (αρνητική) εντύπωση ήταν ότι η ευγενέστατη κοπέλα που ήρθε αμέσως με το που μπήκαμε να φέρει καταλόγους πήγε χωρίς να ρωτήσει να ανοίξει ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό. Ο αγαπητός ΙΩΓΙΑΝΝΗΣ σε πρόσφατη κριτική του ανέλυσε το θέμα του εμφιαλωμένου νερού με έναν τρόπο που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο: Αν ένα εστιατόριο θέλει να προσφέρει εμφιαλωμένο νερό, ας το κεράσει ή εν πάση περιπτώσει ας ρωτήσουν τι θέλει ο πελάτης! Παρά ταύτα, ο φίλος μου που είχε ξαναπάει πρόλαβε και ζήτησε μια κανάτα νερό από τη βρύση με παγάκια.

Το ευτράπελο είναι ότι (για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες σε νεο-σουβλατζίδικο στη Νέα Ερυθραία, γιατί το ίδιο είχε συμβεί και στο "Καλαμάκι Ερυθραία") η κοπέλα έφερε μια κανάτα νερό από τη βρύση ζεστό, χωρίς παγάκια... Δεν δώσαμε συνέχεια, γιατί ξεδιψάσαμε πίνοντας από ένα ποτήρι παγωμένη μπύρα. Ελπίζω όμως, να μην αποτελεί "τιμωρία" του πελάτη που τόλμησε να ζητήσει νερό βρύσης το να μην του φέρνουν παγάκια...

Κατά τα άλλα, η εξυπηρέτηση ήταν πολύ γρήγορη. Παραγγείλαμε μια πίτα με καλαμάκι κοτόπουλο, μια πίτα με καλαμάκι χοιρινό, μερικά καλαμάκια κοτόπουλο σκέτα, πίτες ψημένες σκέτες, έναν ντάκο και μια μερίδα τηγανιτές πατάτες με τριμμένη γραβιέρα Κρήτης.

Οι γευστικές μας εντυπώσεις:
- Πίτα με καλαμάκι κοτόπουλο: Την παραγγείλαμε με ντομάτα και σως γιαουρτιού. Αρχικά την έφεραν χωρίς ντομάτα, αλλά αμέσως μόλις το επισημάναμε, την πήραν και την έφεραν πίσω με τη ντομάτα αυτή τη φορά. Η πίτα ήταν αλάδωτη, πολύ σωστά ψημένη και πολύ γευστική. Το καλαμάκι κοτόπουλο είχε ψηθεί βιαστικά, απέξω είχε αρπάξει και από μέσα χρειαζόταν λίγο ψήσιμο ακόμα. Η σως γιαουρτιού ήταν πολύ καλή.

- Πίτα με καλαμάκι χοιρινό: Κι αυτή με ντομάτα και σως γιαουρτιού. Το καλαμάκι καλοψημένο, ζουμερό και εύγευστο, η σως και η ντομάτα έδεναν άριστα γευστικά.
- Καλαμάκια κοτόπουλο: Μέτρια η γεύση τους, καθώς είχαν ψηθεί πολύ απέξω, ενώ ήθελαν επιπλέον ψήσιμο από μέσα.
- Πίτες ψημένες σκέτες: Πολύ καλές, αλάδωτες, ήρθαν κομμένες σε λωρίδες, πολύ σωστά ψημένες. Μια μικρή λεπτομέρεια: Όταν ένα σουβλατζίδικο φέρνει τα καλαμάκια σκέτα, χωρίς πιτάκι ή ψωμί (και αυτό συμβαίνει στο "PEPPERS") πρακτικά αυξάνει το κόστος, γιατί οι πελάτες είναι αναγκασμένοι να πάρουν επιπλέον πίτες...

- Ντάκος κρητικός με τριμμένη ντομάτα και ξινομυζήθρα: Τον σέρβιραν έχοντας ρίξει ελάχιστη ποσότητα νερού. Χρειάστηκε να ρίξουμε αρκετό νερό από την κανάτα, για να μαλακώσει και να τρώγεται... Επίσης, είχαν ρίξει ελάχιστο (ίσως και καθόλου) λάδι... Όμως στο τραπέζι υπήρχε ένα γυάλινο μπουκαλάκι λάδι και ρίξαμε τόσο, όσο χρειαζόταν για να πάρει γεύση. Παρεμπιμπτόντως, το λάδι ήταν πολύ ελαφρύ και όχι ιδιαίτερα γευστικό, ενώ δεν είχε καμιά ένδειξη προέλευσης. Η ξινομυζήθρα ήταν τριμμένη, πολύ καλής ποιότητας, πολύ εύγευστη.
- Πατάτες τηγανιτές με τριμμένη γραβιέρα Κρήτης. Οι πατάτες ήταν λεπτοκομμένες (ίσως έτοιμες από πριν), για το γούστο μου χρειάζονταν λίγο τηγάνισμα ακόμα. Η γραβιέρα σε πλούσια ποσότητα τους πρόσθετε πικάντικη γεύση.

Όταν ήρθε η ώρα και ζητήσαμε τον λογαριασμό, δεν σας κρύβω ότι περιμέναμε να μας τον φέρουν μαζί με το κέρασμα, τους λουκουμάδες. Τον φίλο μου, όσες φορές είχε καθίσει στο PEPPERS, τόσες φορές τον είχαν κεράσει λουκουμάδες. Αλλά κι εγώ σε όλες σχεδόν τις κριτικές εδώ στο ask4food είχα διαβάσει για το περίφημο κέρασμα...
Φευ! Οι λουκουμάδες δεν ήρθαν ποτέ... Και δεν θα το σχολίαζα, αν στο διπλανό τραπέζι σε ένα ζευγάρι με ανάλογη παραγγελία και λογαριασμό με μας δεν είχαν προσφέρει λίγο νωρίτερα λουκουμάδες... Επίσης, δεν πρόσφεραν κέρασμα σε έναν κύριο που καθόταν σε κοντινό τραπέζι και πήρε μόνο μια πίτα με καλαμάκι χοιρινό και μια χωριάτικη...
Κάτι πάει στραβά! Αν ξέχασαν το κέρασμα, τι να πω; Είναι θέμα κακής οργάνωσης. Αν το κέρασμα προσφέρεται από ένα ύψος παραγγελίας και πάνω, είναι άκομψο... Ελπίζω πάντως, να μην αποτελεί "τιμωρία" για όσους δεν πίνουν εμφιαλωμένο νερό...
Φυσικά δεν είπαμε τίποτα, απλά πληρώσαμε και φύγαμε...

Ο λογαριασμός ήρθε γύρω στα 14-15 ευρώ το άτομο, τιμή που μου φάνηκε αρκετά υψηλή γι όσα πήραμε. Νομίζω για παράδειγμα ότι 4,5 ευρώ για μια μερίδα πατάτες τηγανιτές με τριμμένη γραβιέρα Κρήτης είναι αρκετά χρήματα...

Με τούτα και με 'κείνα ξέχασα να μιλήσω για τον χώρο! Είναι ένας τυπικός χώρος νεο-σουβλατζίδικου, με το λευκό χρώμα να κυριαρχεί. Καλής ποιότητας και καλού γούστου τραπεζοκαθίσματα, τοποθετημένα λειτουργικά στο χώρο, ώστε οι πελάτες να κάθονται άνετα και οι σερβιτόροι να κινούνται χωρίς καμιά δυσκολία. Μόνο μειονέκτημα ότι λόγω της μεγάλης έκτασης του χώρου σε μερικά σημεία δεν υπάρχει οπτική επαφή των πελατών με τους σερβιτόρους, αν χρειαστούν οι πελάτες κάτι.

Εν κατακλείδι: Δεν ενθουσιάστηκα από το "PEPPERS"...
Συμπαθητικός και άνετος ο χώρος, ευγενικοί και γρήγοροι οι σερβιτόροι, καλό, αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο το φαγητό.
Εδώ σταματούν τα θετικά...
Ανισότητες στην εξυπηρέτηση, μικρά "φάουλ" που αφήνουν στον πελάτη την αίσθηση ότι το κατάστημα τον αντιμετωπίζει με διάθεση -θα τολμήσω να γράψω- "αρπαχτής". Αλλά και τιμές ακριβές σε σύγκριση με αυτό που προσφέρεται από το συγκεκριμένο εστιατόριο...
Δύσκολα θα ξαναπήγαινα στο "PEPPERS"! Μόνο αν μάθαινα ότι βελτιώθηκε η νοοτροπία και διάβαζα πολλές θετικές κριτικές στο ask4food...

Από τότε πού θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και μία υπερβολική ταχύτητα σε όλα. Άγχος στήν δουλειά, άγχος στις μετακινήσεις, άγχος για τήν επιβίωση. Και ένα ρολόι να τρέχει με ταχύτητες ασύμβατες με τούς ανθρώπινους ρυθμούς. Μπορεί να μένω στα βόρεια προάστια, αλλά δυστυχώς δεν ανήκω σε εκείνους πού έχουν λυμένο το οικονομικό πρόβλημα κι αυτή είναι μία κατάσταση που χειροτέρεψε τα τελευταία χρόνια.

Μέσα σ' αυτήν τήν κάπως μελαγχολική κατάσταση, όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε μικρές οάσεις και διαλείμματα από μία καθημερινότητα πιεστική και οπωσδήποτε το φαγητό κατά μόνας, αλλά κυρίως με παρέα, είναι μία διαφυγή, μία χαλάρωση. Παρόλα τα προβλήματα, ποτέ δεν έκρινα ένα εστιατόριο μόνο από τίς τιμές του - ήμουν έτοιμος να πληρώσω ένα λογικό "καπέλο" προκειμένου να ξεφύγω δυο ώρες, να απολαύσω χαλαρά ένα νόστιμο πιάτο ή ένα ποτήρι κρασί. Ακόμη περισσότερο, είμαι έτοιμος να συμβιβαστώ με ένα μέτριο φαγητό, μια αστοχία στο service, μια ταλαιπωρία στήν ανεύρεση τραπεζιού.

Ένα πράγμα δεν αντέχω: Να βιώνω πίεση και "υπερβολική ταχύτητα" τήν ώρα ακριβώς πού προσπαθώ να απομακρυνθώ από όλα αυτά, τήν ώρα πού αναζητώ τούς ανθρώπινους, φυσιολογικούς ρυθμούς μου.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Το Peppers ως κάτοικος τής περιοχής το έβλεπα συχνά, αλλά καθώς έχω μεγαλώσει στήν γενιά πού αγάπησε τα κουτούκια και τήν παλιά κλασική ταβέρνα, (με τα θετικά και αρνητικά της), δεν σκέφτηκα ποτέ να δοκιμάσω τα κρεατικά του. Πριν από μία εβδομάδα περίπου "παρασύρθηκα" εκεί από δύο φίλους, μαζί με τα δύο παιδιά τους. Όσο μπορώ πιο σύντομα οι πρώτες εντυπώσεις, με τήν επιφύλαξη βέβαια ότι μία φορά δεν είναι πάντα αρκετή για οριστική και δίκαιη κρίση.

Ο χώρος: Αχανής. Κάθε φορά πού περνούσα από τήν Χαριλάου Τρικούπη, δεν μπορούσα να υποψιαστώ ότι στήν πίσω μεριά υπάρχει ένα μικρό γήπεδο, το οποίο τήν ημέρα πού πήγαμε ήταν και σχεδόν γεμάτο. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι αν και συνήθως οι τεράστιοι χώροι είναι απρόσωποι και ψυχροί, ο συγκεκριμένος δεν δημιουργούσε παρόμοια αίσθηση. Τα τραπέζια τοποθετημένα σε "απόσταση ασφαλείας", οι καρέκλες αρκετά άνετες.

Το φαγητό: Πήραμε ένα γιαουρτλού κεμπάπ, αρκετές τηγανητές πατάτες με τυρί λόγω παιδιών, μπιφτέκι, καλαμάκια κοτόπουλο, σαλάτες ceasar, μπύρες, ένα κιλό κρασί, δεν πλήρωσα εγώ, αλλά νομίζω ότι ο λογαριασμός ήταν γύρω στα 40 και κάτι. Λίγο πάνω, λίγο κάτω από τόν μέσο όρο, αλλά τίποτε τραγικό. Νερό εμφιαλωμένο χωρίς δυνατότητα επιλογής. Όλα τα πιάτα ικανοποιητικά, από εκείνα πού δεν σε προσβάλλουν, αλλά ούτε και σε απογειώνουν, μία εξαίρεση θα κάνω για το κεμπάμπ πού ήταν πράγματι ιδιαίτερα νόστιμο. Να προσθέσω επίσης ότι τα πιάτα θα μπορούσαν να είναι εμπλουτισμένα με περισσότερα "υλικά τού φτωχού", όπως κρεμμύδι, ντομάτα, πιπεριές ή και δυο τρείς μικρές πιτούλες. Βέβαια αυτό είναι ένα κοινό πρόβλημα στις λεγόμενες νεοταβέρνες: Το πιάτο δεν έχει τίποτε το εμφανώς αρνητικό, αλλά η ποσότητά του είναι μετρημένη, θαρρείς σε ειδικό μετρητή.

Μικρή παρατήρηση: Οι πατάτες, (νόστιμες, τραγανές) θα μπορούσαν να ήταν πιο ζεστές, αλλά εάν δείτε τήν διαδρομή πού πρέπει να διανύσει ο σερβιτόρος για να φτάσει από κουζίνα σε τραπέζια θα καταλάβετε γιατί συνήθως σερβίρονται χλιαρές. Στο τέλος κέρασμα λουκουμάδες, ικανοποιητικοί σε ποσότητα και γεύση, σε μάς ήρθαν ελαφρώς παραψημένοι, αλλά υποθέτω ότι αυτό ήταν τυχαίο..

Εξυπηρέτηση: Όλα τα υπόλοιπα λοιπόν καλά ή ανεκτά, ο χώρος και η κουζίνα δείχνουν πολύ καθαρά και τα πιάτα αξιοπρεπή έως πολύ καλά. Το μεγάλο πρόβλημα για μένα αρχίζει και τελειώνει στο θέμα τού service. Ο πρώτος σερβιτόρος ήρθε για παραγγελία τήν ώρα πού είχα τελειώσει τήν δεύτερη γραμμή τού καταλόγου. Ο επόμενος στήν τέταρτη γραμμή και ο τρίτος αμέσως μετά (στήν ταχύτητα ανάγνωσης είμαι πάνω από τόν μέσο όρο). Ένοιωσα τέτοιο άγχος πού αναγκάστηκα να αντιδράσω με κάποια ένταση - κάτι πού σιχαίνομαι καθώς ξέρω καλά ότι τα παιδιά εκτελούν εντολές. Δυστυχώς όμως δεν ήταν μόνο αυτό, ένας από αυτούς ήταν τόσο ανέκφραστος πού πλησίαζε σε ρομπότ, η δεύτερη έδειχνε εμφανώς τήν ενόχλησή της πού δεν είχαμε διαβάσει τον κατάλογο από το σπίτι και ο τρίτος μάς γύρισε τήν πλάτη εκνευρισμένος πού δεν μπορούσαμε να διαβάσουμε ταχύτερα το menu.

Αν έφαγα καλά; Ναι, δεν έχω κάποιο τραγικό παράπονο. Αν πέρασα καλά; Όχι. Καλό φαγητό πια μπορώ να βρώ τόσο στήν γειτονιά μου, όσο και σε άλλες γωνιές τής Αθήνας.

Εκείνο πού δεν μπορώ πια να βρώ εύκολα είναι ένα αυθόρμητο χαμόγελο, τήν αίσθηση ότι μπορώ να κάτσω σε μια γωνιά χωρίς να έχω άγχος για το εάν ζημιώνεται ο ιδιοκτήτης, τήν αίσθηση ότι το στομάχι μου δεν είναι ο αριθμός τάδε στήν ταμειακή μηχανή μιας μαζικής αλυσίδας. Ξέρω ότι ζητώ πολλά και ότι οι εποχές αλλάζουν..

Όμως όσο μεγαλώνω και η υπερβολική ταχύτητα συνεχίζει να "σημαδεύει" τήν καθημερινότητά μου, αλλάζουν σιγά σιγά και τα κριτήριά μου: Τώρα πιά είμαι έτοιμος να συμβιβαστώ με έναν τσίρο, μία σαλάτα και μία μπύρα - αρκεί όλα αυτά να μού τα σερβίρει ένα πρόσωπο με χαμόγελο, χωρίς γκριμάτσες, νεύρα και άγχος και όλα τα υπόλοιπα που περισσεύουν πια σ΄αυτήν τήν πόλη...