LALIBELA

Ο φίλτατος fratello έχει στο μυαλό του το AXUM όταν αναφέρει ότι το LALIBELA είχε αλλάξει θέση. Το AXUM ήτο έτερο αιθιοπικό, το οποίο αρχικώς έδρευε στην οδό Σκιάθου και μετά -όταν δόθηκε αντιπαροχή η μονοκατοικία που εστεγάζετο- πήγε Δροσοπούλου και Κέας. Και μετά χάθηκαν τα ίχνη του ή είναι εκεί αλλά παρηκμασμένο. Το LALIBELA κατά τη διάρκεια της δεκαπενταετούς αυτού καριέρας μας ταΐζει από το ίδιο σημείο. Αμετακίνητο. Είναι αμετακίνητο και σε τιμές που είναι οι ίδιες εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία που πάω. Αρχικώς φαίνονταν πανάκριβες οι τιμές του. Μετά (όταν μας πήρε το περιβόλι κι η χαρά) φαίνονταν ΟΚ. Τώρα φαίνονται και πάλι ακριβές.

Αλλά είναι λάθος –ή βασικά αδικία- να ξεκινάω έτσι. Ας το πιάσω αλλιώς. Δεν είναι εστιατόριο. Είναι η φυσική προέκταση της αιθιοπικής κοινότητας, η οποία για –άγνωστους σε εμένα λόγους- υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην περιοχή Κυψέλης-Φοιτητικής Εστίας Αθηνών. Η θεωρία λέει ότι μετά την πτώση του Σελασιέ το 1974 (τελευταίου αυτοκράτορα της χώρας) ήρθαν στην Ελλάδα ζητώντας καλλίτερη τύχη σε μια ομόδοξη χώρα με την στήριξη της εδώ εκκλησίας. Ως φοιτητές μάλιστα διέμεναν στην Φοιτητική Εστία και φτιάξαν στέκια εκεί κοντά. Είναι χριστιανοί ορθόδοξοι (ζωντανό απολίθωμα της βυζαντινής εξωτερικής πολιτικής, βλ Κωνστάντιος Β') κι είναι από τους πιο πράους ανθρώπους που θα γνωρίσετε ποτέ. Αν είστε από αυτούς που αρέσκονται στους λιακοπουλισμούς (εξωγήινοι κτλ) σας παραπέμπω και στο Bιβλίο (ή Ευαγγέλιο) του Ενώχ, το οποίο παραμένει ιερό για την Αιθιοπική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Όπως έχει πει ο Πορτοσάλτε, ο οποίος είναι από την Πόλη, «όταν μεγαλώνεις με ξένους αδυνατείς να γίνεις ρατσιστής». Εμένα οι κελεμπίες τους μου φαίνονταν ευχάριστα παράξενες την δεκαετία του ’80 που μεγάλωνα στη γειτονιά. Κάτι σαν την μοϊκάνα των πάνκηδων των σχολείων της Γκράβα. Οι μυρωδιές που έβγαιναν από το AXUM μου γαργάλαγαν τη μύτη καθώς γυρνούσα από τα αγγλικά όσο και το αγαπημένο μου σουβλατζίδικο λίγο παραπάνω (βλ. κριτική για Θεσσαλία). Μούλεγε η μάνα μου ότι τρώνε με τα χέρια και δεν το καταλάβαινα. Για μένα δεν ήταν ούτε μετανάστες, ούτε πρόσφυγες. Ήταν διαφορετικοί γείτονες. Όταν μεγάλωσα και μπόρεσα να ξεπεράσω κάποια ταμπού, διότι ντροπή δεν είναι να έχεις ταμπού, ντροπή είναι να μην καταλαβαίνεις αν έχεις, πήγα κι έφαγα στο LALIBELA. Αρχικώς και βασικά μαζί με τον αδερφό μου, ο οποίος είναι πλέον στα εξωτερικά, ελέω 'ανάπτυξης'. Έκτοτε ψάχνω παρέα. Που και που καταφέρνω την καλή μου. Έτσι έγινε και χθες 24-5-2016. Είχαμε βάλει στοίχημα για κάτι άσχετο. Αν κέρδιζε ήταν Red Elephant. Αν κέρδιζα εγώ LALIBELA. Ήταν σα να λήστευα εκκλησία. Χεχεχεχε....

Είναι ένα μαγαζί που δεν τραβάει πολλούς. Όμως η κουζίνα του μπορεί να αποκτήσει φανατικούς φίλους (πχ εμένα). Τετράγωνος χώρος, ισόγειο πολυκατοικίας, αλουμίνια με κουρτίνες, πλαστικές μπανανιές και καλύβες, διακοσμητικά επιπέδου «τσολιαδάκια» στους τοίχους που γράφουν Ethiopia. Λίγα τραπέζια και δυο μεγάλοι καναπέδες στα χρώματα της Αιθιοπίας. Κίτρινο, πράσινο, κόκκινο. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα πας για το περιβάλλον. Μοιάζει περισσότερο με πολιτιστικό κέντρο ή χώρο συνεύρεσης ομοεθνών και λιγότερο με ethnic εστιατόριο. Η μουσική θυμίζει περίπτερο του αιθιοπικού ΕΟΤ του '70.

Θα σε σερβίρει μια κυρία (από τις δύο που το λειτουργούν) η οποία με γλυκύτητα θα επιμείνει να φας με τα χέρια. Καλό είναι να την ακούσεις. Μιλάει ελληνικά αρκετά καλά για να γίνει η συνεννόηση. Δεν αγοράζεις και σπίτι... Έχει ένα μόνιμο χαμόγελο γλυκύτητας στα χείλη της. Μάλλον η ίδια μαγειρεύει μαζί με την φίλη της – συνεταίρο. Δεν έχει προφίλ επαγγελματία. Και μάλλον δεν είναι. Όσες φορές έχω πάει είμαστε εμείς άντε και μια παρέα ακόμα.

Δεν μπορώ να το παίξω ειδικός και να σου πω τι θα πάρεις. Θα ήταν ψέμα. Κάθε φορά που πάω παραγγέλνω στην τύχη. Δεν έχω πάρει ποτέ ταρτάρ εκεί διότι δεν έχω ξεπεράσει όλες μου τις φοβίες σε τούτη εδώ τη ζήση. Σίγουρα όμως θα πω ότι όσα έχω πάρει κατά καιρούς είναι πεντανόστιμα κι αν σου αρέσουν τα καυτερά βρήκες διαμαντάκι. Επίσης για πρώτη φορά στην ζωή μου έκανα τον ντεντέκτιβ και μεταφέρω ονόματα. Πήραμε:

Siga Watt. Μοσχαράκι μέσα σε ζουμερή σαλτσούλα και καυτερούλι. Στα 11 έουροζ.

Tibs Awaze (ή awassi όπως μου το καρφώνει ο γούγλης). Μοσχαράκι μέσα σε άλλου είδους ζουμερή σαλτσούλα και πολύ πικάντικο ή λίγο καυτερό. Στα 12 ευρά.
Ένα από τα δύο ήταν γαρνιρισμένο με πιπεριές αλλά δεν θυμάμαι ποιο, νομίζω το awaze.

Yemsir Kik Wet. Δηλαδή φακές καυτερές. Ημίπηχτες. Στα 11 ευρώ.

Τα ως άνω σερβίρονται σε ειδικά (κάτι σαν κεραμικά) μπολάκια που παίρνουν από κάτω ρεσώ προκειμένου να παραμένουν ζεστά.

Πήραμε και μια αιθιοπική σαλάτα με ένα ανθοτυροειδές δικό τους. Στα 3 γιούροζ.

Μια παγωμένη Fischer ετραβίχθη άριστα. Στα 3 γιούρο.

Μας φέραν μια καλάθα injeera ήτοι σπογγώδη υπόξινη πίτα η οποία λειτουργεί
τόσο σαν ψωμί όσο και σαν μαχαιροπίρουνο. Δηλαδή με ένα κομμάτι από αυτή "χουφτώνεις" τη μπουκιά σου. Και γι' αυτό λειτουργεί και λίγο σαν χαρτοπετσέτα. Άνευ χρέωσης.

Αδυνατώ να κάνω αναλυτική κριτική στην κουζίνα λόγω έλλειψης γνώσης. Οριακά μπόρεσα να μεταφέρω τα ονόματα. Είχα βγάλει φωτογραφία με το κινητό μου τον κατάλογο αλλά διάολε εκτός από τα αρνιά, τους κιμάδες και τα ωμά δυσκολεύτηκα και πάλι να καταλάβω τι είχα παραγγείλει χθες! Μόνο τις φακές αναγνώρισα αμέσως.

Όμως αν
α) δεν έχεις εσύ, ή η παρέα σου, πρόβλημα με ένα μέρος όπως περιγράφεται στο σύνολο των κριτικών (που είναι απόλυτα ειλικρινείς και κατατοπιστικές),
β) αν σε τρώει ο ______ σου να δοκιμάσεις μια γεύση που δεν έχει ξαναδοκιμάσει (κάτι μεταξύ μαροκινού και ινδικού είναι μια χονδροειδής παρομοίωση),
γ) αν θες να νιώσεις σαν μεγάλο παιδί τρώγοντας με τα χέρια,
δ) αν γουστάρεις τα καυτερά τότε run. Run like hell. Ραν αζ ιφ δερ ιζ νόου τουμόροου. Και μόνο που το γράφω η σιελόρροια μου χτυπάει την πόρτα.

Πληρώσαμε 18,50 ευρώ το κεφάλι χωρίς τα ποτά. Σήμερα -το ξέρω- δεν είναι λίγα. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός στο VfM. Εγώ θα ήθελα να τρώω κάθε μέρα για ένα μήνα εκεί και μετά θα ήμουν αντικειμενικός. Δι’ εμέ είναι μασάζ ουρανίσκου. Δεν θα ντραπώ να πω ότι δόξα τω θεώ που ήμασταν μόνοι μας χθες διότι μούγκριζα τρώγοντας.

ΥΓ Για την ιστορία του παρακείμενου Άσυλου Ανιάτων και την εκκλησία της Αγίας Ζώνης μίαν ετέραν φοράν που θα ψωνίσετε και έτερα αντικείμενα.

ΥΓ2 Διαλύθηκαν οι Manowar...

Σε συνέχεια της γευστικής αναζήτησης της παγκόσμιας κουζίνας, 4 φίλες κι εγώ επισκεφθήκαμε το Lalibela, τέλη Μαρτίου.

Έχοντας διαβάσει προηγούμενα σχόλια επισκεπτών, δεν περίμενα να βρω κανέναν ιδιαίτερο χώρο, και όντως δε βρήκα.
Το μαγαζί είναι παλιό, με με λιτή διακόσμηση. Για την ακρίβεια μοιάζει με παλιό καφενείο που έχει πρόχειρα μετατραπεί σε εστιατόριο.

Μπαίνοντας μας υποδέχθηκε μια πολύ γλυκιά, ευγενέστατη και εξυπηρετικότατη κυρία, που μας έφερε τον κατάλογο και μας άφησε να τον μελετήσουμε... και που φυσικά όταν γύρισε έπρεπε να μας εξηγήσει τα πάντα.

Το φαγητό,
σ' εμένα άρεσε πολύ.
Αν και από γνώστη της Αιθιοπικής κουζίνας είχα πληροφορηθεί ότι τα φαγητά είναι σχετικά προσαρμοσμένα στις Ελληνικές γεύσεις, τίποτα πέρα από τη σαλάτα δε θύμιζε ελληνικό φαγητό τόσο στη γεύση, όσο και στον τρόπο μαγειρέματος.

Παραγγείλαμε 5 διαφορετικές μερίδες, και τη μοναδική του καταλόγου σαλάτα.
Αρχικά ήρθαν στο τραπέζι τα ρολά - πιτούλες που φαίνονται και στη φωτογραφία, η οποία είναι και αρκετά αντιπροσωπευτική, και στη συνέχεια οι μερίδες μας που αρχικά δε μου γέμισαν το μάτι από άποψη ποσότητας... Μεγάλο λάθος γιατί χορτάσαμε έχοντας καταναλώσει τα 2/3 του φαγητού.

Ο τρόπος σερβιρίσματος ήταν "άπλωμα του περιεχομένου της μερίδας μέσα στις πιτούλες και τύλιγμα". Όλα τα κρεατικά στις μερίδες είναι ή αλεσμένα ή κομμένα σε πολύ ψιλά κομματάκια.
Πεντανόστιμο!!! Τα καυτερά τους ήταν αρκετά καυτερά. ενώ τα μη καυτερά τους δεν ήταν κει εντελώς "μη", είχαν κι αυτά μια σχετική ένταση.

Το σέρβις,
αν και σχετικά αργό για σχεδόν άδειο το μαγαζί, η κοπέλα ήταν πάρα πολύ ευγενική και πρόθυμη να μας βοηθήσει σε ότι της ζητήσαμε.

Οι τιμές,
λιγάκι τσιμπημένες τόσο για την ποσότητα του φαγητού, όσο και για την ποιότητα του χώρου. Οι μερίδες έχουν από 11 - 13 ευρώ και η σαλάτα 3. Δυστυχώς δε θυμάμαι τις τιμές της μπύρας και του καφέ στο τέλος, αλλά δώσαμε γύρω στα 90 ευρώ τα 5 άτομα.

Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τον καφέ τους μετά το γεύμα, έχει τελετουργικό έκπληξη.

Τέλος, η κυρία που μας σέρβιρε, μας ενημέρωσε ότι κάθε πρώτο Σάββατο του μήνα (είναι απαραίτητο να γίνει κράτηση), έχουν παραδοσιακή μουσική και χορό, που θεώρησα πολύ ενδιαφέρον και σίγουρα η επόμενη επίσκεψή μου θα είναι μια τέτοια μέρα.