Παγωμένο μεσημέρι Κυριακής μετά τις γιορτές, μας βγάζει ο δρόμος μας στο Μικρολίμανο. Χρόνια και ζαμάνια είχα να βρεθώ στην περιοχή, η οποία αναπόφευκτα κι αυτή φαίνεται να περνάει περίοδο παρακμής σε σχέση τουλάχιστον με αυτό που θυμόμουν προ δεκαετίας, και ιδίως στο πρώτο κομμάτι πέριξ δηλαδή του Δουράμπεη και του Δελφινάριου (πού είναι το παράξενο, θα μου πείτε). Παρ’ όλα αυτά το κομμάτι μετά τη στροφή που ξεκινάει από το παλιό «Καταφύγιο», περίπου μεταξύ του “Jimmy and the fish” μέχρι τον Ιστιοπλοϊκό, παραμένει σχετικά και εκ πρώτης όψεως αναλλοίωτο. Με το που παίρνεις τη στροφή βλέπεις ακόμα το παλιό γνωστό σκηνικό με τους αειθαλείς «κράχτες» να σου κάνουν νόημα να παρκάρεις έξω από το μαγαζί τους (τελικά το είδος αυτό έχει αντοχή και βιωσιμότητα κατσαρίδας). Το parking επίσης εξακολουθεί να είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά τελικά βολευτήκαμε μια χαρά στις παρακείμενες ανηφόρες, ενώ εναλλακτικά υπάρχουν και 1-2 ιδιωτικά parking. Κράτηση δεν είχαμε κάνει και στο μυαλό μου είχα αρχικά το “Θέα θάλασσα”, το οποίο βλέπω ότι έχει πολύ καλές κριτικές τον τελευταίο καιρό. Τελικά όμως μετά από μια σύντομη επόπτευση μας κέρδισε οπτικά το παραδιπλανό “Άμμος”. Και δεν το μετανιώσαμε καθόλου! Εννοείται ότι βασικό κριτήριο επίσης ήταν ότι το συγκεκριμένο κατάστημα, όπως και το “Θέα Θάλασσα”, δεν είχε κράχτες.

Φιλικότατο καλωσόρισμα με το που φτάνουμε. “Καθίστε όπου θέλετε”, παρ’ ότι ήταν αρκετά γεμάτο το μαγαζί, και για πολύ καλή μας τύχη βρίσκουμε τραπέζι ακριβώς πάνω στη θάλασσα με υπέροχη θέα. Τραπέζι ανετότατο κιόλας για τρία άτομα που ήμασταν. Φρόντισαν μάλιστα να μας κάνουν ακόμα περισσότερο χώρο μετακινώντας τις καρέκλες για να αισθανόμαστε πιο άνετα. Στοιχειώδη πράγματα δηλαδή, που όμως δεν είναι αυτονόητα παντού. Συμπαθέστατο και καλόγουστο περιβάλλον, περιποιημένο στη διακόσμηση και στα τραπεζοκαθίσματα, με διάφορες χαριτωμένες πινελιές (π. χ. τρίφτες και άλλα κουζινικά συμπράγκαλα σε εναλλακτική χρήση, όπως αμπαζούρ). Το ίδιο περιποιημένο μοτίβο επικρατεί και στον εσωτερικό, απέναντι χώρο και στις τουαλέτες.
Πάμε στα του φαγητού: Ως κουβέρ κατέφθασε καψαλισμένο ψωμάκι και μπόλικη ποσότητα λεμονιών (δεν συγκράτησα αν χρεώθηκαν). Πέραν του καταλόγου μας ανέφεραν εισαγωγικά ότι λόγω του κρύου είχαν εκτάκτως ετοιμάσει ψαρόσουπα, την οποία θα μπορούσαμε να πάρουμε είτε ως ατομικό κυρίως πιάτο, είτε να τη μοιραστούμε. Και απ’ ότι αποδείχτηκε είχαν δίκιο για τη διευκρίνιση, καθ’ ότι η ψαρόσουπα σερβιρίστηκε σε τεράστια ποσότητα που θα μπορούσαν να μοιραστούν τουλάχιστον 2 φαγανά άτομα. Πολύ νόστιμη, πλούσια σε μεγάλα κομμάτια μπακαλιάρου, και με όλη τη γεύση των λαχανικών, τα οποία όμως δεν μονοπωλούσαν το πιάτο. Παραγγείλαμε ακόμα τα εξής:
- Σαλάτα “Άμμος”: Γενναιόδωρη σε ποσότητα, με φρέσκες πρασινάδες, σωστό dressing (αν και αρχικά φοβήθηκα το ότι είχε μαγιονέζα) και καλή ισορροπία μεταξύ του γλυκού της σταφίδας και του αλμυρού της παρμεζάνας. Στην περιφέρεια του πιάτου υπήρχαν επίσης 5-6 μεγαλούτσικες γαρίδες καθαρισμένες. Μια χαρά.
- Μύδια σαγανάκι: Θυμίζουν περισσότερο τον τρόπο παρασκευής και σερβιρίσματος μυδιών στο Βέλγιο και στη Γαλλία, σε μικρό κατσαρολάκι, μαζί με το κέλυφος και τα ζουμάκια του μυδιού συν κομμάτια φέτας. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, και μάλλον προτιμώ τις πιο ελληνικές βερσιόν, παρ’ όλα αυτά ήταν φρεσκότατα και επίσης γενναιόδωρα στην ποσότητα.
- Αθερίνα: Σωστά τηγανισμένη και χωρίς περιττά λάδια. Ίσως λίγο τσιμπημένη στο αλάτι.
- Σαρδέλες με μαϊντανό, ντομάτα και κρεμμύδι: Ουσιαστικά μια διαφορετική εκδοχή της παντρεμένης σαρδέλας. Αρκετά καλό πιάτο με πολύ φρέσκο το ψάρι.
- Κολοκυθοκεφτέδες: Τέσσερα μεγαλούτσικα τεμάχια, πολύ γευστικά και επίσης χωρίς περιττά λάδια.
Αυτά και μόνο ήταν υπέρ αρκετά για να χορτάσουμε. Ο λογαριασμός στα 62 ευρώ μαζί με 1 λίτρο δικό τους άσπρο κρασί και 2 ποτήρια Πλωμάρι- λογικότατο ποσό αν λάβουμε υπόψη και την τοποθεσία.

Το σέρβις με μια λέξη θα το χαρακτήριζα υποδειγματικό. Πρόκειται για μια καλοκουρδισμένη επιχείρηση: Άψογοι στους χρόνους, χωρίς καμία καθυστέρηση αλλά και καμία αίσθηση άγχους. Εξυπηρετικοί, ευγενέστατοι και διακριτικοί ταυτόχρονα. Δύο φορές μας άλλαξαν το πιάτο για τα κελύφη των μυδιών, χωρίς να το ζητήσουμε. Αποδείξεις ήρθαν επίσης κανονικότατα, ενώ στο τέλος μας κέρασαν ένα διόλου ευκαταφρόνητο καραφάκι ρακόμελο και γενναιόδωρη μερίδα τραγανών λουκουμάδων, για τους οποίους μάλιστα μας ρώτησαν αν τους θέλαμε με σοκολάτα ή μέλι. Βάλε και την υπέροχη θαλασσινή θέα και δεν θες τίποτα άλλο: -).